भगवद गीता अध्याय 9 ( राजविद्याराजगुह्ययोग ) bhagwat geeta adhyay 9 in marathi

भगवद गीता अध्याय 9 श्लोकआणि अर्थ

               ते त्या विशाल स्वर्गलोकाचा उपभोग घेऊन पुण्याई संपल्यावर मृत्युलोकात येतात. अशा रीतीने स्वर्गप्राप्तीचे साधन असणाऱ्या, तिन्ही वेदांत सांगितलेल्या सकाम कर्मांचे अनुष्ठान करून भोगांची इच्छा करणारे पुरुष वारंवार ये-जा करीत असतात. अर्थात, पुण्याच्या जोरावर स्वर्गात जातात आणि पुण्य संपल्यावर मृत्युलोकात येतात.

               यज्ञात अनेक प्रकारची कर्मे सांगितली आहेत. अनेक प्रकारचे यज्ञ सांगितले आहेत. प्रत्येक कर्माचे फळ वेगळे. प्रत्येक यज्ञाची फलप्राप्ती वेगळी. कोणी स्वर्गप्राप्तीसाठी, तर कोणी धनदौलत, ऐश्वर्य, समृद्धी, संकटनाश यासाठी यज्ञ करतात. कोणी पापक्षय होऊन पुण्यप्राप्तीसाठी यज्ञ करतात. कोणी महालोकातून जनलोकात व जनलोकातून तपोलोकात जाण्यासाठी कर्म करतात. अशी सकाम कर्मे करून अनेक लोक पुण्यसाठा करतात व मृत्युनंतर स्वर्गप्राप्ती करतात; पण स्वर्ग त्यांना कायमचा प्राप्त होत नाही.

             जोपर्यंत पुण्याचा साठा खिशात आहे, तोपर्यंत स्वर्गात मुक्काम ठेवता येतो; पण खिशातील पुण्य संपले की, त्या लोकांना पुन्हा पृथ्वीवर जन्म घ्यावा लागतो. त्यांच्या जन्म- मृत्यूच्या येरझाऱ्या सुरू होतात.

भगवद गीता अध्याय 9 श्लोकआणि अर्थ

           कारण सर्व यज्ञांचा भोक्ता आणि स्वामीही मीच आहे; पण ते मला, परमेश्वराला तत्त्वतः जाणत नाहीत म्हणून पुनर्जन्म घेतात.

             मनुष्य स्वतःच्या लाभासाठी निरनिराळे यज्ञ करतो. प्रत्येक यज्ञाचे फळ वेगवेगळे असते. मनुष्य धारणेसाठी अनेक वस्तू, पदार्थ उपयोगी पडतात. वनस्पती, पाणी, धनधान्य, फळे, प्राणी, हवा, पाऊस, अग्नी, दूध, जमीन, सूर्य, आकाश, इ. अनेक वस्तू प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्षपणे उपयोगी पडतात. त्यांचे उपकार होत असतात. ते ऋण थोडे का होईना, फेडावे म्हणून व ती जाणीव राहावी म्हणून यज्ञकर्म केले जाते. शिवाय अशा यज्ञापासून पुण्यादी इतरही काही लाभ मिळतात.

              स्वर्गादी लोक प्राप्त होतात. शिवाय वेगवेगळ्या देवदेवतांपासून वेगवेगळी फळे प्राप्त होतात. म्हणून लोक यज्ञ करतात. अशा या सर्व यज्ञांचा भोक्ता स्वतः भगवंत आहेत; कारण या सर्व यज्ञांचे स्वामी स्वतः श्री भगवंत आहेत; पण नेमके हेच यज्ञ करणारे लोक विसरतात, कारण ते अज्ञानी असतात. ते सकाम कर्म करतात. काही तरी मिळविण्यासाठी ते कर्म करतात. त्यामुळे जरी त्यांना स्वर्ग प्राप्त झाला तरी ते पुण्यक्षय होताच पुन्हा जन्म-मृत्यूचा फेऱ्यात अडकतात. भगवंताला न जाणल्यामुळे त्यांना पुनर्जन्म घ्यावा लागतो; पण जे अनन्यतेने भगवंताची भक्ती करतात, निष्काम कर्म करतात, तेमात्र जन्म-मृत्यूच्या चक्रातून सुटतात.