इ. स. १९०८ ते १९४८ पर्यंत डॉ. राधाकृष्णन् यांचे लेखनकार्य निर्वेधचालू होते. त्यांनी धर्म, दर्शन, तसेच पूर्व व पश्चिमेच्या धर्मांशी संबंधित अशा अनेक महत्त्वपूर्ण ग्रंथाची रचना केली. त्यांनी संपादित केलेल्या आणि लिहिलेल्या ग्रंथांची संख्या १५० पेक्षाही जास्त होती. गीता, धम्मपद, ब्रह्मसूत्र इत्यादी ग्रथाबरोबरच गांधी, भारत आणि चीन, आत्मकथा, शिक्षण, राजनीती, शांतता व युद्ध आदीसंबंधी त्यांनी भरपूर लेखन केले.

         ‘दि फिलोसॉफी ऑफ रवींद्रनाथ टागोर’ हे त्यांचे सर्वांत पहिले पुस्तक. विश्वकवी रवींद्रनाथ टागोर यांनी डॉ राधाकृष्णन् यांची या लेखनकार्याबद्दल मुक्त कंठाने प्रशंसा करताना म्हटले होते की, ‘असं दिसतंय की, माझे तत्त्वज्ञान माझ्यापेक्षा तुम्हालाच जास्त चांगले उमगले आहे.

              लोकमान्य टिळकसुद्धा त्यांच्या लेखनाने खूपच प्रभावित झाले होते. म्हणूनच ‘गीता रहस्या’मध्ये डॉ. राधाकृष्णन् यांच्या लेखनातील विधानेही त्यांनी उद्‌धृत केली होती. तात्पर्य, डॉ. राधाकृष्णन याची ख्याती सर्वदूर बाऱ्याच्या वेगाने पसरली होती.

              ‘इंडियन फिलॉसॉफी’ हे त्यांचे दोन खंडांत असलेले पुस्तक जगभर प्रसिद्ध झाले होते. असेच प्रत्येक पुस्तक महत्त्वाचे होते. कितीही गंभीर, जटिल विषय असला तरी त्यांच्या लेखणीतून उतरताना तो सहज, सुलभ आणि सुबोध होत असे, हे त्यांच्या लेखनाचे वैशिष्ट्य होते.

            तत्त्वज्ञानासारखा जटिल विषय इंग्रजीमधून मांडण्याची त्यांची शैली, भाषा, उच्चारण या प्रत्येक गोष्टीमधून असे प्रतीत होत असे की, हा माणूस गेली कित्येक वर्षे इंग्लंडमधल्या ऑक्सफर्ड वा केंब्रिज युनिव्हर्सिटीमधून पदव्या घेऊन आलेला आहे. एवढेच नव्हे, तर प्रत्यक्ष इंग्रजांनाही त्यांना समजून घेताना शब्दकोशाचा आधार घ्यावा लागे. असाच त्यांच्या बोलण्याचा आणि लेखनाचा ढंग ओजस्वी, विद्वत्ताप्रचूर आणि जादूई होता.

              डॉ. राधाकृष्णन् हे भारतीय संस्कृतीच्या संस्कारात उपजलेलं कमळ होतं. कुठल्याही शिक्षणासाठी ते कधीच परदेशात गेले नाहीत; परंतु स्वतःच्या व्यासंगी चिंतनाने त्यांनी भारतीयांना आणि सगळ्या जगाला आपल्या दार्शनिक, शैक्षणिक, वैचारिक आणि राजनैतिक रूपाने पूर्णपणे मोहून टाकले होते. ते ज्या ज्या ठिकाणी गेले, ज्या ज्या पदावर राहिले, त्या प्रत्येक क्षेत्राला त्यांनी उजळून चमत्कृत बनविले.